Inne metody terapeutyczne w leczeniu depresji lekoopornej

Uznaną metodą leczenia depresji lekoopornej jest terapia elektrowstrząsowa, a jej zastosowanie rozważa się praktycznie u każdego pacjenta. Ta metoda leczenia jest skuteczna u 50-70% pacjentów, u których zawiodły różne formy leczenia farmakologicznego.

Inną metodą jest przezczaszkowa stymulacja mózgu (ang. transcranial magnetic stimulation, TMS), w której wykorzystuje się pole magnetyczne. Wyniki tej metody nie są jednoznaczne, jednak u części pacjentów przynosi bardzo dobre efekty. Jest zaakceptowaną metodą leczenia depresji lekoopornej w Europie, Kanadzie, Australii i Nowej Zelandii.

Stymulacja nerwu błędnego początkowo była stosowana tylko w neurologii do leczenia lekoopornej padaczki. Oficjalnie metoda ta została zatwierdzona w terapii depresji lekoopornej w Europie i Kanadzie w 2001 r., a w 2005 r. w USA. Najczęściej stymulację nerwu błędnego dołącza się jako leczenie uzupełniające do prowadzonej farmakoterapii. Poprawę uzyskuje się po roku u ponad połowy pacjentów, a trwałą remisję u 1/3 z nich.

W ostatnich latach dużym zainteresowaniem cieszy się głęboka stymulacja mózgu (ang. deep brain stimulation, DBS). Jest to metoda zaadaptowana z neurochirurgii. Polega na wprowadzeniu elektrody (zwanej popularnie rozrusznikiem mózgu) do odpowiedniej części mózgu, a następnie połączeniu jej ze stymulatorem. Efekty stymulacji są odwracalne. Stymulacja prowadzi do zmniejszenia aktywności określonej części mózgu określonej na podstawie badań neuroobrazowych. Wyniki badań wskazują na wysoką skuteczność tej metody (odpowiedź na leczenie obserwuje się nawet u 50-60% pacjentów z depresją lekooporną), ale jej ograniczeniem jest niewystarczająca liczba wyspecjalizowanych ośrodków neurochirurgicznych. Głęboka stymulacja mózgu jest zaakceptowana w USA m.in. w leczeniu choroby Parkinsona, drżenia samoistnego i dystonii. Stosowana jest także w leczeniu bólu przewlekłego i całego spektrum chorób afektywnych, w tym depresji.