DEPRESJA przyczyny - objawy - leczenie

Depresja a choroby somatyczne

Istnieje ścisły związek pomiędzy chorobami somatycznymi (dotyczącymi ciała) a depresją. Zależność ta jest szczególnie widoczna w przypadku chorób układu krążenia, układu pokarmowego, chorób endokrynologicznych, alergicznych czy nowotworów. Okazuje się, że u osób cierpiących na zaburzenia depresyjne choroby te występują dwa razy częściej, a u osób po 60. roku życia, nawet cztery razy częściej niż w zdrowej populacji.

ciśnieniomierz

Depresja w sposób istotny wpływa na pogorszenie procesu leczenia i współpracy lekarza z pacjentem. Pacjenci wykazują brak motywacji do podjęcia aktywnych działań terapeutycznych, demonstrują poczucie beznadziejności i braku wiary w powrót do zdrowia. Niekiedy depresja wpływa niekorzystnie na zdolność pacjenta do przyswajania sobie informacji istotnych w procesie leczenia, co utrudnia codzienną współpracę z zespołem terapeutycznym.

Koszty leczenia pacjentów chorych somatycznie z towarzyszącą depresją są również znacznie wyższe. Takie osoby wymagają częstszych konsultacji medycznych, częściej i dłużej są leczeni szpitalnie, wymagają większej uwagi lekarzy. Ponadto charakteryzują się gorszą jakością życia i zwiększonym ryzykiem samobójstwa.

Nie ma w tej chwili jednolitych wytycznych dotyczących leczenia depresji na podłożu chorób somatycznych. Współwystępowanie zaburzeń somatycznych i psychicznych stanowi duże wyzwanie dla zespołu terapeutycznego, gdyż utrudnia ocenę stanu zdrowotnego pacjentów. Część specjalistów uważa, że zasadnicze znaczenie ma leczenie choroby somatycznej, a sukces na tym polu automatycznie eliminuje objawy depresji. Zalecają oni podawanie leków przeciwdepresyjnych tylko w przypadku obecności zaburzeń depresyjnych i zakończenie kuracji po ich ustąpieniu. Inni specjaliści zalecają leczenie depresji zgodnie z zasadami postępowania odpowiednimi do danej postaci depresji, chorobę somatyczną traktując jedynie jako czynnik sprawczy depresji.

Badania prowadzone u osób po zawale mięśnia sercowego wykazały, że 39% chorych ma depresję. Równocześnie potwierdzono, że ryzyko śmierci sercowej u osób z depresją jest aż 2 razy większe. Podobna sytuacja występuje u pacjentów po udarze mózgu, u których depresja stanowi najczęstsze powikłanie i występuje u 25-79% pacjentów. Depresja u tych chorych spowalnia proces rehabilitacji, obniża jakość życia i zwiększa umieralność. Ponad 60% pacjentów z objawami depresyjnymi pojawiającymi się po udarze ogranicza kontakty społeczne.

Istotnie częstsze występowanie depresji stwierdza się u chorych na astmę oskrzelową. Istnieje związek pomiędzy ciężkością przebiegu astmy, a ryzykiem wystąpienia depresji. Przewlekła i napadowa duszność jest sytuacją silnie stresogenną i stanowi źródło zaburzeń emocjonalnych. Z badań wynika, że ponad 50% chorych na astmę oskrzelową cierpi na zespół lęku napadowego, a u ponad 30% stwierdza się przynajmniej jeden duży epizod depresji w wywiadzie. Zaburzenia psychiczne rozwijające się u pacjentów z przewlekłymi chorobami płuc mają wielopłaszczyznowe podłoże. Biorą w nich udział toczące się procesy zapalne, niedotlenienie układu nerwowego, działania niepożądane leków oraz predyspozycje genetyczne pacjenta.

W ostatnich latach teoria psychoneuroimmunologiczna o zapalnym podłożu depresji znajduje coraz więcej dowodów. Wykazano ścisły związek pomiędzy chorobami jelit, a zaburzeniami psychicznymi. Błona śluzowa jelit ma największą powierzchnię w ludzkim organizmie (ponad 600 m2), wobec czego nawet niewielkie nieprawidłowości mają ogromny wpływ na cały organizm. Procesy zapalne zwiększają przepuszczalność jelit, co prowadzi do rozsiania antygenów i mediatorów reakcji zapalnej (cytokin) po całym organizmie wywołując uogólnioną reakcję zapalną. Zaburzony poziom cytokin sprzyja rozwojowi zaburzeń depresyjnych i lękowych, gdyż substancje te wpływają na funkcje neurochemiczne i neuroendokrynne. Z badań wynika, że depresja i zaburzenia lękowe występują znacznie częściej u pacjentów z zespołem jelita przesiąkliwego, zespołem jelita drażliwego, chorobą Crohna i innymi zapalnymi chorobami jelit niż w zdrowej populacji.

Spośród innych chorób na wzmiankę zasługuje niepłodność. Okazuje się, że natężenie lęku i depresji doświadczanych przez kobiety borykające się z problemem niepłodności jest porównywalne do doświadczanych przez kobiety chorujące na raka czy chorobę wieńcową. Statystyki pokazują, że u ok. 30% pacjentek z problemem niepłodności występuje łagodny epizod depresyjny, u 7% umiarkowany, a ciężki u ponad 1%. Objawy lękowe stwierdza się u 67% z nich. Ryzyko zachorowania na depresję zwiększa się znacznie już po 2-3 latach leczenia i wzrasta wraz z jego długością. Jest również związane z niskim statusem socjoekonomicznym i brakiem wsparcia partnera.

Inne artykuły
Podstawowe objawy depresji - Diagnoza depresji jest wbrew pozorom łatwa, chociaż ze względu na wielopostaciowość choroby, nie ma żadnego jednego testu, który stwierdzałby obecność depresji.
Techniki behawioralno - poznawcze w psychoterapii depresji - W leczeniu depresji, poza farmakoterapią, stosuje się również psychoterapię - zarówno indywidualną jak i grupową.
Lobotomia - Lobotomia, tragiczna pomyłka lekarzy. W okresie między 1935 a 1960 wykonano w USA blisko 50 tyś zabiegów polegających na przecięciu połączeń pomiędzy płatami czołowymi mózgu a wzgórzem.

Opracowanie merytoryczne
m biernik.
© 2013 Depresja1.pl. Wszelkie prawa zastrzeżone.
top